Έλα μαζί μου. Έλα να φύγουμε. Δεν φεύγω χωρίς εσένα. Πάμε να φύγουμε μαζί. Γιατί αργείς να ετοιμαστείς; Εγώ είμαι έτοιμος. Έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι. Δεν φεύγω όμως μόνος μου. Είχαμε πει πως θα φύγουμε μαζί. Γιατί εσύ μένεις; Γιατί δεν ετοιμάζεσαι; Εγώ είμαι τόσον καιρό έτοιμος. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Έλα, σου λέω, έλα. Έχουμε να πούμε πολλά στο δρόμο. Έχουμε να κάνουμε πολλά. Δεν θα φτάσουμε στο τέρμα χωρίς να μιλήσουμε. Χωρίς να σχεδιάσουμε το... μέλλον μας. Χωρίς να ονειρευτούμε...


Πάντα υπήρχε μία υποσυνείδητη ανάγκη να εκθέσω τις σκέψεις μου και τα βιώματά μου, πάνω στο λευκό χαρτί.
Όπως στο προηγούμενο βιβλίο μου, η έκφραση «Μαμά, τι θα πει Ειρήνη;» με συντρόφευε και εξακολουθεί να με απασχολεί -καλώς ή κακώς- από την αλήστου μνήμης εποχή του Εμφυλίου, έτσι και στο «Έλα», οι θύμησές μου είναι ζωντανές, αληθινές, ακριβές που θα επιθυμούσα να τις διαβάζω όχι μόνον εγώ αλλά και τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και ίσως ίσως αρκετοί αναγνώστες-βιβλιόφιλοι.
Δεν έχω την αξίωση να δηλώσω συγγραφέας.
Έχω όμως την πρόθεση να δηλώσω ότι μου αρέσει πολύ -πάρα πολύ- να γράφω.

1. Το Όνειρο
2. Βίλα Αφροδίτη
3. Το Κατερινιώ
4. 50 χρόνια μοναξιάς
5. Η Αγάπη μας
6. Μια Πρωτοχρονιά
7. Η Εκδρομή
8. Θα ήθελες να γίνεις αδελφή μου;
9. Έλα
10. Η Απρόσμενη Συνάντηση
11. Όποιος θέλει...
12. Στην μικρή μας την αυλή
13. Η Ναυτική Εβδομάδα
14. Ήθελαν κοριτσάκι
15. Ο μικρός σιδηρουργός
16. Ένα ταξίδι
17. Ανοιχτό γράμμα στο παιδί μου
18. Δεν έπρεπε
19. Χώμα να πιάνεις, μάλαμα να γίνεται
20. Το Μήνυμα
21. Ο Σταθάκης

Το όνειρο που είδε κατά το ξημέρωμα ήταν ολοφάνερο. Θα παρουσιαζόταν γαμπρός και μάλιστα πολύ σύντομα.
Δεν την ενδιέφερε ο γάμος. Ήταν πολύ μικρή άλλωστε ακόμη. Μικρή αλλά με μεγάλες υποχρεώσεις. Πριν λίγα χρόνια είχε χάσει τη μανούλα της και είχε αναλάβει τη φροντίδα μιας πολυμελούς ανδροκρατούμενης οικογένειας. Του πατέρα και των πέντε μικρότερων αδελφών της. Του Οδυσσέα, του Μιχάλη, του Μιλτιάδη, του Γιώργου και του Θανάση του μικρότερου και του πιο αγαπημένου στην οικογένεια.
Δεν είχε λοιπόν καιρό να σκεφτεί για γάμο. Ας είδε το όνειρο. Ας πίστευε στα όνειρα. Άλλοτε την επηρέαζε ό,τι έβλεπε στον ύπνο της. Το ήξερε πως θα «βγει» το όνειρο. Πώς θα «δηλήσει», όπως συνήθιζε να λέει.
Τώρα προσπαθούσε να το βγάλει από το μυαλό της. Δεν ήθελε να επηρεαστεί. Δεν ήταν δυνατόν να την απασχολήσει για πολύ αυτό το «σημαδιακό» όνειρο. Το όνειρο του γάμου. Μόνον για παντρειές δεν έπρεπε να σκέφτεται τώρα.
Τι θα γίνουν ο πατέρας και τα πέντε μικρότερα αδέλφια; Σαν άντρες δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν το σπιτικό, να φροντίσουν τον εαυτό τους, να επιβιώσουν χωρίς μια γυναίκα μέσα στο σπίτι, χωρίς τη μεγάλη τους, την αγαπημένη τους αδελφή, χωρίς τη Ρηνιώ τους.
Η ώρα εν τω μεταξύ προχωρούσε, ο ήλιος είχε πάρει το ρόδινο χρώμα του και ανέβαινε σιγά σιγά να θρονιαστεί για τα καλά στον καθαρό ουρανό της αραιοκατοικημένης πολίχνης.

Αργότερα, προσπάθησε με κόπο η Ρηνιώ να εξηγήσει τι της συμβαίνει, αλλά δεν μπόρεσε να σχηματίσει ούτε μια σωστή πρόταση. Δεν ήθελε να τους πει για το όνειρο. Ήξεραν όλοι στο σπίτι, ότι τα όνειρα της Ρηνιώς «βγαίνουν» και, δεν ήθελε να τους στενοχωρήσει. Γιατί, ήταν βεβαία πως θα στενοχωρεθούν. Δεν θα ήθελαν να τους φύγει η κόρη κι αδελφή από το σπίτι τόσο γρήγορα.
Με καρδιά που χτυπούσε ξέφρενα, τακτοποίησε την κουζίνα, πήγανε κι οι άντρες να ξεκουραστούν και έπιασε το μαντάρισμα.
Ξαφνικά, χτυπάει σιγά το μάνταλο στην εξώπορτα. Πετάγεται να δει ποιος είναι, και, βλέπει μια θεία της, που ήταν περιποιημένη σαν σιαμαία γάτα.
― Καλώς τη θεία Λενιώ. Αλήθεια, πώς τέτοια ώρα έτσι ξαφνικά; Πέρασε να πιούμε τον καφέ μαζί.
― Γεια σου Ρηνούλα μου. Ήρθα να σου φέρω ένα καλό μαντάτο.
Σφίχτηκε η καρδιά της κοπέλας, και, χωρίς ενδιαφέρον, φτιάχνοντας τον καφέ, ρωτάει:
― Και ποιο είναι αυτό το μαντάτο; Για πες μου λοιπόν;

Έτρεχε το τραίνο, έτρεχε κι ο σκύλος, πιο γρήγορα το τραίνο, πιο γρήγορα ο σκύλος και ξαφνικά σε μια μοιραία καμπύλη της σιδηροτροχιάς, ακούγεται ο εκκωφαντικός ήχος της ρόδας, του σκύλου και του αναποδογυρισμένου νυφιάτικου βαγονιού.
Όλα, σε μια τραγική, σε μια μακάβρια, σε μια ολέθρια άμορφη μάζα...